Η εξέργεση των εργαζομένων στη Cosco

Φράγκου Λία

Δεν είναι μόνο το παράδειγμα των εργαζομένων στη Cosco, είναι όμως το πιο χαρακτηριστικό και δυνατό παράδειγμα, μιας νέας συσπείρωσης και αντίστασης των εργαζομένων από τα κάτω, που όλο και πυκνώνει τελευταία και μπορεί να δημιουργήσει μια νέα κινητικότητα και αναζωογόνηση στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Η ένταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, η αχαλίνωτη εργοδοτική αυθαιρεσία, δημιούργησαν τη σημερινή εργασιακή ζούγκλα, αλλά μέσα εκεί συσσωρεύτηκε και αμέτρητη οργή και αγανάκτηση των εργαζομένων, που μετά το αρχικό σοκ από την ανελέητη μνημονιακή επιδρομή, αρχίζει και λειτουργεί σαν καπάκι στο καζάνι που βράζει.

Γι’ αυτό και οι τελευταίες εξεγέρσεις των εργαζομένων χαρακτηρίζονται από μεγάλη αποφασιστικότητα, ασίγαστη οργή και πείσμα, ορμητικό ρεύμα διεκδίκησης. Βασικό στοιχείο ιδιαιτέρως στην Cosco ήταν το μέγεθος και η έκταση της εκμετάλλευσης, που δεν είχε αφήσει κανέναν εργαζόμενο άθικτο. Αυτή ήταν μια σημαντική, στην ουσία ενωτική, βάση της συσπείρωσης των εργαζομένων.

Όταν βρεθούν πρωτοπόροι και τολμηροί εργαζόμενοι, που αποφασίζουν να σπάσουν τα δεσμά του φόβου και να κάνουν το πρώτο βήμα, τότε μπορεί να σπάει το φράγμα του φόβου και να διεκδικούν όλοι το δίκιο τους. Όσοι βρεθήκαμε κοντά στον αγώνα αυτόν, ακούγαμε εργαζόμενους, που δεν είχαν καμιά συνδικαλιστική εμπειρία, να περιγράφουν με απλά, λιτά και δικά τους λόγια την ταξική εκμετάλλευση, το χρέος των εργατών, να περιγράφουν στην ουσία την ταξική πάλη.

Σε όλες τις περιπτώσεις, η άρνηση της εργοδοσίας να ανταποκριθεί στο ελάχιστο, σε δίκαια και αυτονόητα για τις ανάγκες των εργαζομένων αιτήματα, η κεκτημένη αυτοπεποίθηση της παντοδυναμίας της και η συνέχιση της αλαζονικής, προσβλητικής και αυταρχικής της πρακτικής, ενεργοποίησε σχεδόν αυτόματα το ένστικτο και την απόφαση των εργαζομένων να οργανώσουν τη δύναμή τους, να περιφρουρήσουν την ενότητά τους, να συντονίσουν τα βήματά τους, να προχωρήσουν δηλαδή στην ίδρυση συνδικάτου.

Πολύ εύστοχα οι εργαζόμενοι στην Cosco επέδειξαν μεγάλη ωριμότητα και οξυδέρκεια, έχοντας ασφαλώς διδαχθεί από την αδίστακτη και συντονισμένη συμπεριφορά της εργοδοσίας και συνολικά του συστήματος, που εντείνει, μεγιστοποιεί και διευρύνει τον βαθμό και τους όρους εκμετάλλευσης των εργαζομένων, και προχώρησαν με μεγάλη αποφασιστικότητα και ταχύτητα στην ίδρυση σωματείου. Απέναντι στη δύναμη της εργοδοσίας, σε πολύ συμπυκνωμένο χρόνο, κατανόησαν τον αναντικατάστατο ρόλο του συνδικάτου ως μοχλού υπεράσπισης των εργατικών τους συμφερόντων και αποφάσισαν μέσα από άμεσες, ζωντανές, πλατιές δημοκρατικές διαδικασίες να οργανώσουν τις δικές τους δυνάμεις, για να διεκδικήσουν αποτελεσματικά τα αιτήματά τους.

Η αρχική τους αμηχανία στην άμεση ενεργοποίηση των παρακείμενων συνδικάτων, όπως ΕΚΠ, Σωματείο Λιμενεργατών ΟΛΠ, ΟΜΥΛΕ, που έφτασαν για συμπαράσταση δίπλα τους, πολύ γρήγορα ξεπεράστηκε. Στην εξέλιξη της απεργίας, με την αθρόα έλευση και συμπαράσταση από συλλογικότητες, εργαζόμενους, από τους νεοεκλεγέντες δημάρχους και δημοτικούς συμβούλους της περιοχής, αναγνώρισαν την αξία της ταξικής και κοινωνικής αλληλεγγύης.

Η ένταση της κρίσης, η ταξική πόλωση, η αποσαφήνιση, όλο και πιο καθαρά, ότι οι εργατικές ανάγκες, τα συμφέροντα και οι προοπτικές των εργαζομένων δεν μπορούν να κρύβονται για πολύ πίσω από μύθους και πλασματικές εικόνες, επηρεάζει και συμπυκνώνει απίστευτα τον χρόνο των εξελίξεων.

Διδαχθήκαμε και εμείς, όσοι βρεθήκαμε στην Cosco, πήραμε δύναμη από τη ζωντάνια και την ορμή των νέων κατεξοχήν σε ηλικία εργαζομένων, ενισχύθηκε η πεποίθησή μας για την ανάγκη ανασυγκρότησης και αναδιάταξης των συνδικάτων, για την επείγουσα ανάγκη να ενταχθούν οι νέοι σε αυτά, να δώσουν νέα ορμή στο εργατικό κίνημα.

Τα παραδείγματα αυτά μπορούν να γίνουν δυνατά μηνύματα προς όλους, ότι δεν ήρθε το τέλος των συνδικάτων, είναι η ευκαιρία για την αντεπίθεσή μας, για την αναβίωση των αξιών και των αρχών του συνδικαλισμού, που ανέδειξαν την αξία της εργασίας.

Οι νέοι εργαζόμενοι, οι εκτός των τειχών, επιβάλλεται να γίνουν «η γενιά των εντός των συνδικάτων» για να δώσουν νέα πνοή στη δύναμη και στην αξία των συνδικάτων, να διεκδικήσουν τη ζωή που τους αξίζει, να καθορίσουν το μέλλον και τη προοπτική των εργαζομένων.

* Η Λία Φράγκου είναι μέλος της Ε.Ε. της συνδικαλιστικής παράταξης ΜΕ