Πολύ μάγκες είμαστε

Η ισχυρή Ελλάς θυμίζει τα παιδάκια της Τετάρτης που τις φάγανε από την Πέμπτη και δέρνουν τα πρωτάκια για να στανιάρουν. Μια κοινωνία που έχει ταπεινωθεί από τον διεθνή της περίγυρο με την επιβολή των Μνημονίων και τη διεθνή κατασυκοφάντηση αναζητάει ευκαιρία να επιβεβαιωθεί ως μέγεθος πάνω σε μια πολύ μικρότερη, αδύναμη και ασταθή χώρα.

Ένας καλός τρόπος να καταλαβαίνουμε τη σημασία, το μέγεθος, το βάρος των πραγμάτων και των επιλογών είναι να τις δοκιμάζουμε πάνω μας ή έστω να φέρουμε τον εαυτό μας στη θέση αυτού που θα τις υποστεί.

Ζητάμε από την ΠΓΔΜ να τα δώσει όλα και τα ζητάμε και τα απαιτούμε σαν να είναι απλά και αυτονόητα και εύκολα και δεν μας αρκούν κιόλας. Ζητάμε από μια χώρα να αλλάξει το όνομά της με το οποίο την έχουν αναγνωρίσει σχεδόν όλες οι άλλες χώρες του κόσμου και να πάρει ένα όνομα που θα έχουμε επιλέξει εμείς. Και μας φαίνεται απολύτως απλό να ξεαναγνωριστεί από 130 χώρες και να ξαναναγνωριστεί με την επωνυμία της επιλογής μας. Ζητάμε επίσης να καταργηθούν και να απαγορευθεί η χρήση όλων των προσδιοριστικών που σχετίζονται με την ονομασία που αλλάζει και να αντικατασταθούν με άλλα της αρεσκείας μας. Ζητάμε επίσης να αλλάξουν το σύνταγμά τους καταλλήλως ώστε να είμαστε σίγουροι.

Όλα αυτά τα ζητάμε από μια χώρα που βγαίνει από μια μακρά περίοδο κατά τη διάρκεια της οποίας κυβερνάτο από τους αντίστοιχους Σαμαράδες και Καρατζαφέρηδες, οι οποίοι «πουλούσαν Μεγαλέξανδρο» με αποτέλεσμα δρόμοι, πλατείες, αεροδρόμια κ.λπ. στη γείτονα να φέρουν το όνομά του. Η νέα κυβέρνηση της ΠΓΔΜ δηλώνει διατεθειμένη να τα καταργήσει όλα αυτά και εν πάση περιπτώσει μπαίνει σε διαπραγμάτευση.

Έχουμε επίσης την απαίτηση ή την ψευδαίσθηση ότι, επιβάλλοντας λεόντειους όρους σε μια μικρή γειτονική χώρα, οι σχέσεις ανάμεσα στους δύο λαούς θα βελτιωθούν, ότι δεν θα μείνουν πικρίες και αισθήματα εθνικής ταπείνωσης στη μόνη από τις γειτονικές μας χώρες με την οποία δεν είχαμε ποτέ αντιπαραθέσεις και πολέμους. Φτιάχνουμε στο μυαλό μας φανταστικούς εχθρούς και με τις πράξεις μας τους κάνουμε πραγματικούς, διότι, κακά τα ψέματα, οι μόνες προωθητικές και μεσομακροπρόθεσμα θετικές συμφωνίες είναι οι win-win. Οι άλλες εμπεριέχουν το σπέρμα της επόμενης σύγκρουσης, η οποία δεν ξέρουμε υπό ποιες συνθήκες μπορεί να διεξαχθεί, ούτε αν θα έχουμε το πάνω χέρι όπως τώρα.